SOLEA

SOLEÁ (l.mn. soleares ) – palo uważane obok siguiriyas za podstawę flamenco.Za jego kolebkę uważa się XIX – wieczną słynną dzielnicę Sewilli – Trianę, a jej pierwszą odtwórczynią i innowatorską była cygańska cantaora La Andonda. Z upływem czasu, dzięki inwencji poszczególnych wykonawców powstało wiele odmian soleares a najważniejsze z nich wywodzą się z Alcalá de Guadaira (stąd pochodził ważny dla tego stylu cantaor Juan El de la Paula) , Jerez de la Frontera, Kadyksu oraz dwóch znanych na mapie flamenco miejscowości – Lebrija (czyt. lebriha) i Utrera. Soleá uznawana przez flamencologów za „królową andaluzyjskich pieśni” jest bez wątpienia jednym z najważniejszych tańców w repertuarze artystów flamenco. Oparta jest na rytmie dwunastkowym i wykonywana w bardzo wolnym tempie tak, iż rytm zdaje się rozpływać. Nastrój soleá jest podniosły, przepełniony smutkiem i melancholią.